सजिलो कोमलगीता/अनुवादकीय

नम्रनिवेदन

सबै धर्महरू त्यागी मेरा शरणमा पर,
मुक्त गर्छु सबै पापबाट निश्चिन्तले बस । (गीता १८।६६)

परमात्मा श्रीकृष्णको उपर्युक्त महान्वाणी रगीगा सुगीता कर्तव्या किमन्यैः शास्त्रविस्तरैःभन्ने सदुक्तिलाई शिरोपर गरी धेरै अघिदेखि श्रीमद्भगवद्गीताको पद्यानुवाद गर्नेचाहना हुँदाहुँदै पनि परमात्माकी
बलवती मायाको छायाले यो सतहत्तर वर्षको उमेरसम्म ढाकिरहेको रहेछ । मनको लगाब अध्यात्मतिर भएपनि कलमले नेपाली साहित्यका कथा, कविता, निबन्धलाई नै रुचाउँदै रहेछ । २०७३ असार १२
गते अकस्मात् अर्धाङ्गिनी धर्माको नश्वर देह–मन्दिर ढलेरउनको आत्मा परमात्मतŒवमा रूपान्तरित भएपछि मात्र उनले बेलाबखत भन्ने गरेका अध्यात्मतिर पनि कलम चलोस् न जस्ता वाक्यहरू स्मृति
पटमा टल्किए, यसलाई बिउँझाएर कलम समाउन लगाए । धर्माको वार्षिकपछि छोरी पुण्यप्रभाले अमेरिका जान कर गरेर यसलाई अमेरिकातिर लगिन् । अमेरिका बसाइको त्यहीं पाँच महिनाको अवधिमा

योनवीन कोमलगीता तयार भयो । नतमस्तक छ यो कलमी धर्मा र उनका अमूल्य सुझावहरूप्रति । समय र स्थान मिलाइदिने छोरी पुण्यप्रभा र ज्वाइँ गोपीचन्द्र कट्टेलप्रति धन्यवादसहित शुभ
आशीर्वाद ।
गीता गङ्गासागर हो । ससाना खोल्सामा पौडिन सिक्तै गरेको सिकारुलाई महासागरमा डुबुल्किमार्ने सामथ्र्य कहाँ पो हुन्थ्यो र ! तर परमात्माको दिव्य दृष्टि प¥यो भने जस्तै असम्भव पनि सम्भव
हुँदोरहेछ ।
नालं द्विजत्वं देवत्वमृषित्वं वासुरात्मजाः
प्रीणनाय मुकुन्दस्य न वृतं न बहुज्ञता,(श्रीमद्भागवत ७।७।५१)
मूकं करोति वाचालं पङ्गूं लङ्घयते गिरीम्
यत्कृपातमहं वन्दे परमानन्द माधवम् ।
(नबोल्ने बन्छ वाचाल लङ्गडो नाघ्छ पर्वत,
कृपादृष्टि दिने कृष्ण प्रभुमा गर्छु बन्दन ) ।
भन्ने उपर्युक्त सदुक्तिको स्मरण गर्दै भगवत्सहारामा यथाशक्ति, जानी–नजानीयस गङ्गासागरमा पौडने प्रयत्नको फल हो यो । यसका वास्तविक प्रेरक श्रद्धेय विद्वान् मनीषी कोमलनाथ अधिकारी
(१९५०–२०२३), मेरा प्रातःस्मरणीय बाआमारामनाथ पोखरेल (१०७०–२०५७) र मीनरूपा पोखरेल (१९८०–२०३६)श्रद्धापूर्वक दण्डवत् प्रणाम गर्दछु । योमलमी सानो छँदा बा छन्द मिलाएर
कोमलगीतापढ्नुहुन्थ्यो र आमा एक मनले ध्यान दिएर सुन्नुहुन्थ्यो ।श्रद्धेय प्रेरकहरूप्रति श्रद्धाभक्तिपूर्वक आभ्यन्तरिक नमन गर्नु आफ्नो कर्तव्य ठानेको छ यसले ।

गीता जीवन सम्बन्धी शास्त्र हो । जीवनलाई चिन्ता र तनावबाट मुक्त गरी साधकलाई आनन्दपूर्वक जीवन बिताउन यसले शिक्षा प्रदान गर्दछ । दैहिक र मानसिक कर्मद्वारा जीवनलाई सुखी
बनाउनका साथसाथ परमात्मासँग मेल गराउने जस्ता आश्चर्यजनक कार्य गरेर देखाएको छ । त्यसैले गीता जीवन जिउने एउटा सुन्दर कला पनि हो भन्न पाउँदा यो कलमी गौरवान्वित बनेको छ ।
अझ भनौं गीता साधारण कर्मलाई परमात्मासँग साक्षात्कार गराउने सरल साधन हो र यसको उद्देश्य कर्मलाई परमात्मातŒवसँग योग गराउनु हो । यसले कर्मयोगमा चमत्कार देखाएको छ ।
कर्मण्येवाधिकारस्ते मा फलेषु कदाचन (२।४७) कोकर्मवैज्ञानिक यन्त्रबाट कर्मयोगको शल्यक्रिया गरेरयसले कर्मलार्ईपरिश्रम र फल दुई भागमा विभाजन गरी साधकका थालमा परिश्रमपस्किनसिकाएको
छ, र सम्बन्धित साधकलाईश्रमको तल्लीनतामा स्वर्गीय आनन्द प्राप्त गर्न सकिने महत्त्वपूर्ण कुरा पनि सिकाएको छ । त्यसैगरीकर्मको फल चाहिं परमात्माका पाउमा समर्पण गर्यो भने साधकले
फलाशाको दुःख झेल्नु पर्दैन भन्ने पनि सिकाइको छ । फलको ध्यानबाट छुटकारा पाउनु भनेको साधकका यावत् तनाव र चिन्ता समाप्त हुनु हो । यसरी यसले दुःख–सुखको अभिभारा भगवान्मा
सुम्पिएर मनुष्य मात्रलाई आनन्दित बनाउने कार्य गरेको छ ।